Proces spalania odpadów komunalnych:
Spalanie odpadów komunalnych następuje w dużych piecach, po czym są one chłodzone wodą lub powietrzem. W ten sposób powstaje masa żużlowa o nazwie IBA: popioły denne ze spalarni (Incineration Bottom Ashes)
Składa się ona głównie z dwóch materiałów: frakcji metalu i frakcji mineralnych. Żużel jest zwykle najpierw sezonowany a następnie wzbogacany w celu uzyskania żużlu do czyszczenia pieca (slag cleaning furnace, SCF).
Frakcja metali składa się z cząsteczek metali żelaznych i nieżelaznych.
Dlatego ważne jest, aby odzyskać jak najwięcej metalu, tworząc czystą frakcję mineralną, która jest używana jako wtórny materiał budowlany.
Czym jest żużel?
Żużel to produkt procesu przetwarzania odpadów na energię (waste-to-energy, WtE), w którym odpady komunalne są spalane w celu wytwarzania ciepła i elektryczności — na przykład dla budownictwa mieszkaniowego. Ma on postać szarej, podobnej do cementu masy o chropowatej teksturze.
Skład:
- minerały: 85–90%
- żelazo zawierające: 4–10%
- frakcje nieżelazne: 2–5%
Właściwości:
- masa właściwa: 1000–1500 kg/m³
- wilgotność: 0–30%
Separacja metali żelaznych
Metale żelazne są łatwe do separacji za pomocą nadprzenośników separatorów magnetycznych. Relatywnie czyste, odseparowane frakcje żelazne mogą być praktycznie bezpośrednio wykorzystywane w hutnictwie (w piecach do wytapiania żelaza / przez producentów żelaza / w piecach hutniczych) jako surowiec wtórny.
Drobniejsze frakcje zawierają tzw. żużel magnetyczny, który jądra składające się z minerałów i metalu. Najlepszą separację żużlu magnetycznego zapewnia bęben z głowicą magnetyczną o mocy 1800 lub 3000 gausów.
Za pomocą prędkości pasma i położenia przegrody separacyjnej można bardzo dokładnie określić gatunek materiału.
Separatory nadtaśmowe z magnesem ferrytowym
Separacja wiroprądowa
Technologia wiroprądowa zapewnia separację metali nieżelaznych w postaci mieszanki metali. Mieszanka metali może składać się z aluminium, miedzi, cynku, mosiądzu, stali nierdzewnej, ołowiu, niklu, złota, srebra, palladu, platyny, magnezu i tytanu.
Im bardziej suchy materiał, tym łatwiej separować metale. Im drobniejsze frakcje, tym trudniej separować je od metali nieżelaznych. W przypadku drobnych frakcji często umieszczamy kilka separatorów wiroprądowych ustawianych kaskadowo.
Zapewnia to optymalny uzysk z separacji. Przykładowo pierwsza maszyna zajmuje się luźnymi cząsteczkami metali i aluminium, tj. lekkimi metalami nieżelaznymi (light non-ferrous metals, LNF). Drugi separator wiroprądowy separuje metale ciężkie, tj. ciężkie metale nieżelazne (heavy non-ferrous metals, HNF), w tym części i druty miedziane.
Usuwanie cząstek nieżelaznych za pomocą separatora prądów wirowych
